میلاد حضرت زینب (س) و روز پرستار مبارکܓჱ

[MARYAR]

بشارت باد حضورت را، ای ادامه کربلا!

بشارت باد خانه زهرا علیهاالسلام را؛ که شور تو موجی از عاطفه به فضای خانه خواهد بخشید و آغوش فاطمه علیهاالسلام از عطر کربلایی ات آکنده خواهد شد!

بشارت باد آمدنت را، که لحظه های تنهایی پدر، با تو رنگین خواهد شد و غریبانه هایش را با اندوهان زهرایی علیهاالسلام تو پیوند خواهد زد!

بشارت باد بر عاشوراییان مقدم نورانی ات!

قدم بر خاکی بگذار که پاکیِ گام های تو را آرزومند است، بانو!

بانو!

ای گویاترین خطبه عاشورا!

بشارت باد آمدنت را، که افتخار رسالت و امامتی! بانو، ای ادامه کربلا در کویر جهالت جاری شدی و سراب های روییده بر اذهان را از زلال حقیقت سیراب کردی!

کسی پرستاریِ زخم های عاشورایی را به تو آموخت؛ به تو که جز به زیباییِ ایثار نیندیشی و میان زخم و خون و آتش، صبر را برگزیدی که: «اِنَّ اللّه ... مَعَ الصّابِرین».

تو مسیر عاشورا را به ابدیت سپردی؛ حتّی داغ فرزندانت را نِگَریستی و نگریستی، که مبادا احساس خویش را به وظیفه الهی ترجیح داده باشی!

آه! زینب، زینب علیهاالسلام ، ای زینتِ تنهایی پدر!

ای میوه دل مادر!

ای وقار خانه همسر!

ای سفیر کربلایی مادر!

درود خداوند بر تمام لحظه های تنهایی ات که اگر مادر زنده بود، به خاطر تو، بیت الاحزانش را در محفل تو برپا می کرد!

تو عینیّت تمام معنای صبری؛ صبری که برای همیشه معنا از تو گرفت.

بانو!

شادی و غم را به هم آمیخته ام و شعرهایم تنها عطر کربلاییِ نام تو را زمزمه می کنند. گویی نسیم یادت، شقایق های عاشق را به خویش می خواند و داغ ثانیه ها را حتی در روز تولّدت تازه می کند.

بانو!

ای صداقت عشق، ای تجسّم صبر، ای آیینه وقار و ای عصمتِ متجلّی!

درود بر تو و لحظه هایی که تو در امتحان الهی قبول شدی!

درود بر کربلا، درود بر شهادت و درود بر تو که فاش کردی راز آفرینش را: «اِنّی اَعْلَمُ ما لاتعلمون»...

اقیانوس صبر

خجسته باد مقدمت!

خجسته باد، لحظه بلند ورودت!

خجسته باد، دقایق مقدّس حضورت!

خجسته باد، شب نیکوفایی بهشت وجودت!

می آیی و ذرّات کاینات، با شوق به تماشا نشسته اند. شکوه آمدنت را دریاها به خروش ایستاده اند و کوه ها، به احترام قدم هایت، قیام کرده اند.

گل ها، آراسته شده اند، تا به پیشواز روند، بانوی گل های دنیا را

دنیا با حضورت تماشایی می شود.

آسمان در برابر وسعت و بی کرانگی ات، کم می آورد.

دریاها پیش پای اقیانوس صبرت حقیرند؛ بانوی زخم و صبر!

حجاب های آسمان کنار می رود.

زمین در نور گم می شود.

از تمام پنجره ها حیات جاری می شود.

هستی، آیه آیه «زینب» را با لهجه شیرین «صبر» تلاوت کرد، تا دنیا، برای همیشه به تفسیر بنشیند عظمت این نام را.

آمدی! به سبک نور؛ دنیا طلوعت را جشن می گیرد...

آمدی! به شیوه صبر، تا در رستخیز صبور لحظه هایت همه هستی، انگشت به دهان بمانند.

ای نامت اسم اعظم صبر! خوش آمدی.

ای شیرازه کتاب آفرینش!

خدا تو را آفرید، تا سنگ صبور فاطمه علیهاالسلام باشی

زینب همیشه علی علیه السلام

و درد آشنایی دیرین حسین علیه السلام .

خدا تو را آفرید

تا کربلا همیشه تازه بماند

تا پرچم عاشورا بر زمین نیفتد.

تا حسین علیه السلام ، برای همیشه حسین علیه السلام بماند.

چه خوب شد که آمدی!

اگر نیامده بودی، علی علیه السلام با اندوه کوچه های بنی هاشم چه می کرد؟

چه کسی بر زخم های بی شمار علی علیه السلام مرهم می گذاشت؟

چه کسی رنج غربت حسن علیه السلام را روایت می کرد؟

چه خوب شد آمدی!

اگر نیامده بودی، «کربلا در کربلا می ماند»

شام در تاریکی جهل می سوخت

و کوفه در نافهمیِ دیرینه اش مچاله می شد.

خدا تو را آفرید؛ در یک شب بی نظیر.

تو را بزرگ داشت؛ با اصالتی بی نظیر.

تو را به پیامبری مبعوث کرد ـ پیامبری عاشورا ـ ؛

دریک روز بی نظیر

تا اولین پیام آور عشق باشی

تا همیشه تاریخ.