بــا مــن بــاش

[اقاي ايـــده]

ميخواستم يك پاور ديگه درست كنم اما خيلي حالشو نداشتم برا همين متنش رو مي نويسيم.

خدايا كوچكم كن

روزگاريست شنيديم كه ميگن بخش از بزرگان هست اما ايا واقعا چنين هست؟؟
منكه فكر نميكنم
شما چطور؟؟

وقتي بزرگ ميشيم فكر ميكنيم ديگه از همه چيز سردرمياريم و همه چيز رو ميفهيم
دوست داريم يك پله از ديگران جلوتر باشيم
دوست داريم تحسين بشيم همه بهمون توجه كنند
اوايلش خوب پيش ميره و خوبي هاي زيادي ميكنيم

اما با گذشت زمان به جاي بزرگ تر شدن قلب هامون اين غرورهامون كه بزرگ ميشه

ديگه دوست نداريم بشنويم روي چشمان ابرو هست.
ديگه دوست نداريم اگر اشتباه كرديم باور كنيم كه اشتباه بوده
اگر مقصر هستيم به خودمان مي گيم من مقصر نبودم و ديگري مقصر هست.

با وجود اينكه خودمون مقصر هستيم خودمون رو مي زنيم به اون راه و انتظار داريم ديگري بهمون بگه ببخشيد.

چون نميتونيم ما بگيم ببخشيد. فكر ميكنيم كوچك ميشيم حقير ميشيم.

خدايا كوچكم كن
بزرگي اين دورات را نمي خواهم

ديگر بزرگ واقعي در بين ما وجود ندارد

خدايا وقتي بزرگ مي شوم در جلوي ديگران يك چهره دارم اما پشت سر انها چهره ديگري

خدايا ارزو نمي كنم چهره واقعي اين چنين ادمهارا به ديگران نشان دهيد
چون تو
پوشاننده عيب ها هستي و از ديدن ريختن ابرو يك شخص خوشحال نميشوي

پس خدايا ارزو ميكنم انهارا كوچك شان كنند تا در كوچكي بزرگ باشند.

خدايا در اخر
بزرگ بودن را بخشيدم و ديگر انرا نميخواهم
بگذار كوچك بمانم