مطالب مختلف

[حامد]

خانمی با لباس کتان و شوهرش باکت و شلوار دست دوز و کهنه در شهر بوستن از قطار پایین آمدند و بدون هیچ قرار قبلی راهی دفتر رئیس دانشگاه هاروارد شدند

منشی فورا متوجه شد این زوج روستایی هیچ کاری در هاروارد ندارند و احتمالا اشتباهی وارد دانشگاه شده اند.مرد به آرامی گفت: مایل هستیم رئیس را ببینیم. منشی با بی حوصلگی گفت : ایشان امروز گرفتارند. خانم جواب داد: ما منتظر خواهیم شد. منشی ساعت ها آنان را نادیده گرفت و به این امید بودکه بالاخره دلسرد شوندو پی کارشان بروند اما اینطور نشد. منشی که دید زوج روستایی پی کارشان نمیروند، سرانجام تصمیم گرفت برای ملاقات با رئیس از او اجازه بگیرد و رئیس نیز به اجبار پذیرفت رئیس با اوقات تلخی آهی کشید و از دل رضایت نداشت که با آنان ملاقات کند. به علاوه از اینکه اشخاصی با لباس کتان و کت و شلواری دست دوز و کهنه وارد دفترش شوند، خوشش نمی آمد خانم به او گفت: ما پسری داشتیم که یک سال در هاروارد درس خواند او اینجا راضی بود اما حدود یک سال پیش در حادثه ای کشته شد من و شوهرم دوست داریم بنایی به یادبود او در دانشگاه بنا کنیم. رئیس با عصبانیت گفت: خانم محترم! ما نمی توانیم برای هرکسی که به هاروارد می آید و می میرد، بنای برپا کنیم. اگر این کار را بکنیم، اینجا مثل قبرستان می شود. خانم بسرعت توضیح داد : آه.... نه ... نمی خواهیم مجسمه بسازیم. فکر کردیم بهتر باشد ساختمانی به هاروارد بدهیم. رئیس لباس کتاه راه راه و کت و شلوار دست دوز و کهنه آن دو را برانداز کرد و گفت: یک ساختمان! می دانید هزینه یک ساختمان چقدر است؟ ارزش ساختمان ه ای موجود در هاروارد هفت ونیم میلیون دلار است. خانم یک لحظه سکوت کرد. رئیس خشنود بود شاید حالا می توانست ازشرشان خلاص شود زن رو به شوهرش کرد و آرام گفت: آیا هزینه راه اندازی دانشگاه همین قدر است؟ پس چرا خودمان دانشگاه راه نیندازیم؟ شوهرش سر تکان داد. رئیس سردرگم بود. آقا و خانم (لیلاند استنفورد) بلند شدند و راهی کالیفرنیا شدند، یعنی جایی که دانشگاهی ساختند که تا ابد نام آنان را برخود دارد، دانشگاه استنفورد از بزرگترین دانشگاه های جهان، یاد بود پسری است که هاروارد به او اهمیت نداد.

تن آدمی شریف است به جان آدمیت نه همین لباس زیباست نشان آدمیت