داستانک، درس بگيريم

[jahanagahi]

نوشته : هوشنگ قربانیان

آن روز طبق روزها ی گذشته برای آوردن میوه های جنگلی به جنگل رفتم. کلبه من تقریبا نزدیک این جنگل است و من بیشتر آذوقه خود را از اینجا تهیه میکنم.از میوه ها . پرنده ها و جانوران تغذیه من تامین میشه. شاخه وبرگهای درختان مانع تابش خورشید میشد و تقریبا تاریک است. صدای ناله از دور دست بگوش می رسید. چند سالی بود با آرامش زندگی میکردم و صدای ناله برایم تعجب آور بود .بطرف صدا رفتم . هرچه نزدیکتر می شدم صدای ناله بیشتر می شد. باز جلو رفتم و وقتی احساس کردم صدا بیشتر شده پشت درختی قائم شدم و از پشت درخت نگاه کردم. از تعجب و وحشت موهای بدنم سیخ شد. باور کردن دیدن این صحنه برایم خیلی سخت بود. بدنم میلرزید و صدای بهم خوردن دندانهایم را می شنیدم. میخواستم فرار کنم ولی جرئت اینکار را نداشتم. پسری جوان افتاده بود و پاهایش قطع شده و خون سراسر آن قسمت را در بر گرفته بود.دونفر دیگر که از نظر جثه تنومند تر از او بودند این صحنه را نگاه کرده و می خندیدند.
از یک طرف میخواستم به جوان کمک کنم و از طرفی با توجه به وحشی گری آن دو , می ترسیدم.چشمانم پر اشک شده بود . نمی دانستم چکار کنم . در آن نزدیکی هم کسی نبود که از او کمک بگیرم. با ناراحتی و وحشت ناظر این صحنه بودم. چند لحظه طول نکشید دو نفر دیگر هم رسیدند. جوان بر اثر خونریزی بنظر می رسید که فوت کرده چون دیگر صدای ناله نبود. یکی از آن دو نفری که تازه رسیده بودند و معلوم بود سرکرده آنها است لگدی به جوان زد و گفت دومی چی شد. جواب دادند فرار کرد ولی نمیتونه از جنگل خارج شده باشه حتما او را هم می گیریم. جک رفته تا پیداش کنه.رئیس گروه دستور داد دستهای جوان را هم قطع کرده و بگوشه ای پرت کنند تا غذای حیوانات جنگلی شودو این کار را هم کردند. وحشت شدیدی داشتم کم مانده بود جیغ بزنم. فکر کردم خواب هستم . چشمانم را مالیدم و با دندان کف دستم را گاز گرفتم ولی درد شدیدی در کف دستم حس کردم و متوجه شدم خوابی در کار نیست و تمام آن صحنه ها واقعی است . واقعا انسانها می توانند این اندازه وحشی باشند.یک لحظه صدای مرگباری بگوش رسید و پرنده هائی که روی درخت بودن از ترس پرواز کردند . دیدم مرد قوی هیکلی که فکر کنم همان جک بود جوانی را آورده که یک دستش قطع شده و جوان چنان جیغ و ناله ای میکرد که وحشت من صد چندان شد. به گروه که رسید بازوی سالمش را که در دستش بود فشاری داده وجوان بزمین افتاد .
خون فواره میکرد . چند لحظه بعد بیهوش شد. البته فکر کردم بیهوش شده ولی فوت کرده بود. دست و پای وی را هم قطع کرده و در جنگل پرت کردند. تقریبا لباس همگی خونی شده بود. 5 نفری راه افتادند و از نزدیکی من رد شدند. نتوانستم خودم را نگه دارم ناله ای کردم که هر 5 نفر متوجه شده و به طرف من برگشتند. تقریبا فاصله ام با آنها بصورتی بود که میتوانستم فرار کنم. فرار کردم و بشدت میدویدم و هر لحظه پشت سرم را نگاه میکردم. با تعجب متوجه شدم کسی پشت سر من نیست. تا کلبه دویدم. وقتی وارد کلبه شدم گوشه ای افتاده و بیهوش شدم. وقتی بهوش آمدم صدای صحبت چند نفر را شنیدم . چشمانم را باز کردم و از وحشت دو باره بیهوش شدم آب سردی رو صورتم پاشیده شد.مجددا بهوش آمدم عده ای بالا سرم ایستاده بودند و آن 5 نفر هم , در میانشان ایستاد بودند. و همگی با نگاهی که حالت تاسف داشت من را نگاه میکردند. چشمانم را کامل باز کردم و بسرعت بلند شدم. راه فراری نبود. شخصی که فکر میکردم رئیس گروه هست نزدیکتر شد. از ترس قالب تهی میکردم. دستی رو موهایم کشید و گفت عزیز من از چی میترسی . ما برای اذیت کسی به جنگل نیامده ایم. زبانم بند آمد و یکی از حاضرین لبخندی زد و گفت بچه ها اگر شما بودید فکر میکنید حالتان بهتر این می شد. همه با صدای بلند خندیدند . رئیس گروه پرسید عزیز من نترس ما با تو کاری نداریم. من در حالی که از وحشت به لکنت زبان افتاده بودم گفتم : آخ آخه .آخه اون اون صحنه ها؟ همگی دوباره خندیدند. مرد میانسالی بمن نزدیکتر شد گفت من چارلی دوپینز هستم کارگردان و اینها هم همه هنر پیشه اند . ما داشتیم فیلمبرداری میکردیم. در این بین دو جوانی که دست و پایشان قطع شده بود با لباس خونی و لبخندی بر لب بمن نزدیک شدند . یکی از جوانها دستم را گرفت و با ملایمت فشار داد و گفت : پدر جان این خونها جوهر قرمز است ما مشغول فیلمبرداری بودیم . من جراتی پیدا کردم و با صدای فریاد گونه دادزدم برید بیرون . برید گم شید . شما با ساختن این فیلمها باعث رواج خشونت در جامعه می شوید.
برید نمیخوام ریخت هیچکدام از شما را ببینم . همه را بیرون کردم . مجددا از ترس بیهوش شدم.