فیلم ایرانی برنده جایزه گلدنگلوب شد!

[MARYAR]

بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان


شانس اصلی برای در اختیار گرفتن اسکار توسط اصغر فرهادی در بخش «بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان» در نظر گرفته شده است و ستایش های کارگردانان، بازیگران و منتقدان سرشناس سینمای جهان از «جدایی نادر از سمین» و همچنین نظرسنجی ها میان اعضاء رای دهنده آکادمی اسکار حکایت از نظر مثبت بخش چشمگیر و البته تاثیرگذاری از اعضاء کلیدی آکادمی نسبت به نماینده ایران در این بخش است.


مسئله ای که این جایزه را برای ایرانیان حساس تر نیز می سازد، جدال نماینده ایران با نماینده رژیم اسرائیل بر سر این جایزه تاریخی است که موضوع را حیثیتی تر از قبل کرده و دومین حضور نماینده از ایران در این بخش، طی 84 سال برگزاری این رویداد را پر اهمیت تر ساخته است. رقابت برای فرهادی در این بخش نیز اندکی ساده تر است؛ چرا که فاصله رقبایش به جز یکی تقریباً با «جدایی نادر از سیمین»، قابل توجه است و تشخیص بالاتر بودن سطح نماینده ایران نسبت به دیگر رقبا، کار چندان دشواری برای رای دهندگان در انتخابات آکادمی نبوده است.



«پانویس» (Footnote) از رژیم اسراییل به جز جایزه بهترین فیلمنامه «کن» هیچ جایزه مهم دیگری نبرده است و کارگردانش جوزف سدار نیز چهره برجسته ای تلقی نمی شود و با توجه به آنکه داستانش حول تلمود که برای یهودی ها جذابیت دارد می گردد و برای رای دهندگان نیز پژوهش یک پدر و پسر درباره تلمود حتی ارزش دیدن را هم ندارد، هیچ انگیزه ای جز لابی شرکت پخش کننده فیلم برای برنده شدن این فیلم وجود ندارد، چرا که خریدار و صاحب حق پخش جهانی هر دو فیلم و البته بسیاری از فیلم های دیگر روز هالیوود «سونی کلاسیک» است و بعید نیست در آخرین تلاش ها، سونی کلاسیک همان کاری را با فرهادی بکند که میراماکس با مجیدی کرد و با تمرکز تبلیغاتش بر روی «زندگی زیباست» بنینی، «بچه های آسمان» در حاشیه قرار گرفت و بنینی تنها جایزه اسکار عمرش را برد.

بلژیک، «کله‌ شق» (Bull head) نخستین ساخته میشائیل آر. روسکام را به اسکار فرستاد که یک ملودرام جنایی خوش ساخت با پایانی تراژیک است. فیلم روایتگر کشاورزی است که به گاوها هورمون های رشد غیرقانونی تزریق می کند تا زودتر موعد سلاخی شان فرا برسد و البته به خودش نیز چنین هورمون هایی تزریق می کند و در این میان فیلم برای بازخوانی گذشته این کشاورز و حال و روز کنونی اش صحنه های خشنی را به تصویر می کشد که کارگردان به خوبی توانسته از پسش برآید. اما مشکل آنجاست که بخشهایی از این فیلم به خاطر نامفهموم بودن لهجه محلی حتی در خود بلژیک هم زیرنویس شده و با توجه به آنکه تلفیقی از زبان‌های فلاندری و فرانسوی است، تماشایش اندکی به دشواری می انجامد و تاکنون در رویدادهای بزرگ سینمایی نیز چندان مورد اقبال واقع نشده است.



دیگر رقیب نماینده ایران، «در میان تاریکی» (In Darkness) از لهستان است که همچون دو فیلم دیگر با روی گشاده منتقدان مواجه نشده و تاکنون جایزه مهمی نبرده است. در میان تاریکی از دو فیلم دیگر و حتی فیلم اسرائیلی نیز امکان برنده شدنش بیشتر است، چرا که درباره هولوکاست ساخته شده است! فیلم روایتگر فرار گروهی از یهودیان لهستان از دست آلمانی هایی است که در پی نسل کشی ایشان در جریان جنگ جهانی اند و تماشای بخشی از آن به واسطه آنکه ماجراهای مهم فیلم در مجرای فاضلاب تاریکی در زیر شهر لووف (Lvov) که محل پناه گرفتن یهودیان است، اتفاق می افتد، تا حدودی آزاردهنده است اما همه اینها می تواند کمک کند تا این فیلم با گرفتن جایزه اسکار بر اثر دست گذاشتن بر روی این سوژه تکراری و نخ نما، یک فهرست شیندلر کوچک لقب بگیرد و با گرفتن جایزه اسکار به اکران وسیعی دست یابد که در نهایت تبلیغ خوبی برای یهودیان است.

و اما «آقای لازار» (Monsieur Lazhar) از کانادا، تنها فیلمی است که در حد و اندازه «جدایی نادر از سیمین» است. یک کمدی نسبتاً قابل قبول که روایتگر «آقای لازار» یک مهاجر الجزایری در مونترال که به عنوان یک معلم جایگزین به‌ کار مشغول شده و حالا باید بر شرایط تازه و مصائبی که این شرایط برایش به همراه می آورد، فائق آید. سناریوی فیلم با وجود آنکه از یک نمایشنامه اقتباس شده و عمدتاً صحنه های داخلی دارد اما اسیر دکوپاژهای تئاتری نشده و پرداخت سینمایی قابل ملاحظه دارد و در مقابل مخاطب عام نیز تا حدودی موفق ظاهر شده است. با این حال آقای لازار نیز در رویدادهای بین المللی موفقیت چشمگیری به دست نیاورده و اگر قرار بر رقابت میان این فیلم و سه فیلم دیگر با «جدایی نادر از سیمین» باشد، هر سینماگر با انصافی رای به ساخته آخر فرهادی را می دهد، مگر اینکه هولوکاست یا پخش کننده ها، کار را خراب کنند! با این حال باید دید نظر پنج هزار و چند صد و اندی عضو آکادمی در این باره چیست و آیا فرهادی برای گرفتن جایزه این بخش روی استیج اسکار 2012 خواهد آمد؟