هر چه دل تنگت میخواهد بگو......

[abdolhossein]

امروز خیلی دلم گرفته است.
راست می گویند که آدمی را به این دلیل انسان می نامند که خیلی راحت انس می گیرد.
وقتی با یک نفر به مدت دو سال کار کنی و بالاخره به دلیل تمام شدن دوران مسئولیتش ترکتان کند مسلما تاثیرش را بر شما می گذارد. خصوصا آن که آن شخص زیر دست شما باشد و شما او را زمانی که خیلی به کار آشنا نبود به کار گرفته و آموزشش داده باشید و اکنون در اوج آمادگی مجبور به ترکش شوید!
من امروز بهترین نیروی خود را از دست دادم. از حیث ضوابط و مقررات نمی شد قرارداد او را مجددا تنظیم کرد و حتی اگر هم می شد او حاضر به ادامه کار نبود زیرا حقوقی که از طرف سازمان به او داده می شد کفاف او را نمی کرد.
برای چندمین بار به صحت قانون جذب پی بردم. من او را دو سال قبل با اصرار از کاینات گرفته بودم. دقیقا همان کسی بود که می خواستم. با او خیلی راحت بودم. در شرایطی که کار به من واقعا فشار می آورد حضورش در کنارم دلگرمی‏بخش و آرامشبخش بود. از حیث کار و فعالیت کم نظیر بود.
دچار قبض عجیبی شده ام. بهترین نیرویم که دو سال پیاپی در سختی و خوشی با من کار می کرد از دقایقی پیش رفته است. نمی خواهم بگویم که قدر لحظات با هم بودن را بدانید که این حرف ها قدیمی و کلیشه ای شده است اما بدانید که دنیا همین است و روزی خواهد آمد که باید هر چه را داریم و نداریم بگذاریم و بگذریم. آن نیروی عزیز را ممکن است بتوانم در کوچه و خیابان ببینم و ممکن است دوباره جهت احوالپرسی به دیدنمان بیاید و ممکن است گاهی که مشکلی در خصوص امورات مرتبط با حیطه وظایف و مسئولیت هایش اتفاق بیافتد با تماس بگیرم و گفتگو کنم. اما روزی که باید همه چیز را بگذاریم و راهی دیار ابدی شویم چطور؟
نمی دانم. خیلی ناراحتم و هر چه را که مغزم به انگشتانم فرمان می دهد ناخودآگاه روی کیبورد می زنم. شاید طوفان ذهنی به راه انداخته باشم. نتیجه طوفان ممکن است چه شود؟ آیا کاینات دوباره به من پاسخ خواهد داد و نیرویی بهتر از او به من خواهد داد؟ از همین الان باید دنبال نیرو باشم. اما حسی به من می گوید که نظیر او را نخواهم توانست پیدا کنم. باید شیطان را لعنت کنم. مگر نه این که دست بالا دست بسیار است؟ آری مطمئنم که اگر دوباره اصرار کنم بهتر از او را به دست می آورم. مطمئنم این احساس افسردگی موقت است و خیلی زود جای خود را به سرخوشی و امیدواری همیشگی خواهد داد. همان حسی که باعث شده هیچ وقت خود را نبازم و همیشه رو به جلو حرکت کنم و از خیلی از همگنان و همقطاران خود جلوتر باشم.
به نظرم می رسد یکی از خصوصیات مدیران موفق علاقه به زیر دستان خود است. مدیران به سه دسته تقسیم می شوند دسته اول فقط به منافع خود می اندیشند و زیر دستان را صرفا ابزاری جهت نیل به اهداف خود می دانند از این ها باید حذر کرد. دسته دوم به جز منافع خود منافع سازمان را نیز در نظر دارند که البته از گروه اول بهترند. اما بهترین دسته، مدیران دسته سومند که علاوه بر منافع خود و منافع سازمان به زیر دستان خود نیز علاقه دارند و پیشرفت آنان را پیشرفت خود می‏دانند. خوشحالم که اگر چه مدیر سازمان نیستم اما در همان حیطه مسئولیت کوچکی که بر عهده ام گذاشته شده است و در خصوص همان چند نفر معدودی که زیر دستم هستند، چنین صفتی را دارم و به تک تک آنان علاقه دارم. به خصوص آن بزرگواری را که چند دقیقه پیش از دست دادم!