فـرار از زنــــــــــدان ( واقعـی )

[ahmad rezaee]

این داستان واقعی است و شرح حال نویسنده در دوران حبس است لطفاً با دقت مطالعه کنید !!!

هنوز از یاد آوری آن خاطرات تلخ وجودم غرق ماتم می شود ، چه روزهای سختی بود .صبح ها بدون اشتیاق و سنگین بود ، انگار وزنه های 1 تنی به بدنت وصل کرده باشند ، توان برخواستن نداشتم ، ذهنم کرخت بود و هیجان جوانی انگار در من مرده بود .......فضا همیشه سرد بود ، انگار زمستان را در بدنت خالی کرده باشند ، می خواستی به جایی گرم پناه ببری ، اما رمق و جای گرمی سراغ نداشتی.



30 سالم بود و هر روز که می گذشت از اینکه روزی بتوانم از این زندان ناشناخته رها شوم برای من سخت و دشوارتر به نظر می رسید . دوستانم می گفتند ، در جایی دیگر افرادی بوده اند که از این زندان فرار کرده اند شاید تو نیز بتوانی !روزهای اولی که به این جا آمدم ، سرمست از خودم بودم و بیخبر از همه جا ، چشم که باز کردم دیدم ، وزنه های سنگین بپای وجودم بسته شده و من هرچه تقلا می کردم زنجیر ها بیشتر پاهایم را آزرده می کردند ، هر چه می خواستم آنها را از خودم جدا کنم نمی توانستم ، چون راه و روش آن را بلد نبودم .



یک شب تو خواب پدرم ، گفت ، برای اینکه این وزنه های نامرئی و سنگین را از پاهای وجودت بر داری باید دستان ذهنت را قوی کنی ، تو روزی از این زندان باید آزاد شوی .6 سال بود که من زندانی بودم و روزهای من همیشه حول یک مسیر مبهم می گذشت .انگار کن درون چرخی بزرگ که هر چه می دوی باز سر جای اولت هستی ، و من هر چه تلاش می کردم خودم را در نقطه اول می دیدم . یعنی خدایا این سرنوشت من است ؟



هم بندی ها می گفتند این سرنوشت ماست ، ما اسیر اشتباهات خود شده ایم و شاید نتوانیم از این زندان بیرون بیاییم ، پس به این وضع عادت کن، عمر کوتاه تر از آنست که برای چند روز آزادی خود را ندامت کنی ! تلاش بیهوده نکن راهی نیست ......

اما من می خواستم از این دیوار های بلند رها شوم ، من می خواستم از این چرخه پایان ناپذیر فرار کنم من باید راهی می یافتم .

ادامه دارد............