کشیدن درخت‌ها به ریه...

[mallarme]

حتما از کسی که خیلی کلافه و عصبانیه شنیدید که به تهدید می‌گه “می‌خوام سر به بیابون بذارم” . این در واقع به زبون آوردن یه نیاز ناخودآگاهه.


هیچی بهتر از طبیعت نمی‌تونه از فشار استرس‌ها و فشارهای جسمی کم کنه. حتی اگه طبیعت ما توی زندگی شهری یه وجب پارک سر کوچه و چهار تا دونه درخته توی کوچه باشه، اقلا قبل از رسیدن به مرحله سر به صحرا گذاشتن، می‌تونیم از همینا استفاده کنیم.

محیط سبزی که توش سبزه و درخت هست اکسیژن بیشتری داره که به فعالیت‌های قلب و مغز کمک می‌کنه و حال ما رو خود به خود بهتر از قبل می‌کنه.

ترکیب رنگ‌های طبیعی قدرت عجیبی تو کم کردن استرس، خشم و پرخاشگری ما دارن. دیدن و بودن توی فضاهای طبیعی از ما در برابر افسردگی و اضطراب محافظت می‌کنه و به وضوح علائم اختلالات روانی مثل نقص توجه یا بیش فعالی رو کاهش می‌ده. این قدرت رو هیچ داروی آرامبخشی نداره. پس چرا باید این آرامش مجانی رو از دست بدیم؟

یک روز در ماه بودن تو جنگل و بین درخت‌ها، و کشیدن اکسیژن و بوی چوب به ریه سیستم ایمنی بدن رو تقویت می‌کنه و مثل یک ضد سرطان عمل می‌کنه.

هر کاری که توی طبیعت بکنید، ولو اینکه خوابیده باشید یا خیلی آروم راه برید بیشتر از انجام همون کار تو فضای بسته کالری می‌سوزونه. سوزوندن ۵ درصد کالری اضافه پاداشیه که طبیعت به شما می‌ده تا تشویق شید و بیشتر قدرش رو بدونید.

این مطلب خلاصه یه تحقیق پزشکی توسط یکی از دانشگاه‌های انگلیسه. شاید همه ما بدونیم که بودن بیرون از خونه خیلی مفیدتره، اما وقتی علم هم فواید یه چیزی رو ثابت می‌کنه دیگه نمی‌تونیم مثلا قبل به راحتی بگیم: ول کن! حالشو ندارم.