نگرش یعنی همه چیز بخش دوم: گفتار

[abdolhossein]

اگر احساس معرکه بودن نکنید چه؟
هر وقت در سخنرانی هایم به حضار توصیه می کنم در جواب "حالتان چطور است" پاسخی مثبت و پر نشاط ابراز کنند، پس از پایان جلسه همیشه کسی به سراغم می آید تا پرسد: "اگر حال و روزم خوش و معرکه نباشد چه؟ وقتی حالم خوش نیست نمی خواهم به دروغ به دوستان و همکارانم بگویم که معرکه ام!"
خواهش می کنم در مورد من اشتباه قضاوت نکنید! من ارزش زیادی برای صداقت و راستگویی قایل هستم... اما گمان نمی کنم این موضوع به راستگویی یا دروغگویی مربوط شود. بگذارید بیشتر توضیح دهم.
فرض کنید زنی به اسم سالی احساس کند که خسته است. در این صورت، اگر کسی در محل کارش از او بپرسد "حالتان چطور است؟" سالی که نمی خواهد از جاده صداقت و درستی خارج شود، جواب می دهد :"خسته ام." بعد چه می شود؟ این باور در سالی تقویت می شود که خسته است و خستگی او دو چندان می شود . شاید در این حالت قامتش خمیده شود و آهی هم از نهادش برآید. او روزی سخت و بی ثمر را سپری کرده است.
حالا برویم سراغ کسی که این را از سالی پرسیده – و احتمالا اکنون از غلطی که کرده پشیمان شده است!- او نیز حالش خراب‏تر می شود یا به اصطلاح حالش گرفته می شود! خودمانیم ، وقتی کسی به شما بگوید خیلی خسته است، آیا احساس نشاط می کنید؟ ابدا! همین که واژه "خسته" را بشنوید ، دچار خمیازه می شوید . پس، سالی هم حال خودش را می گیرد هم حال همکارش را!
باری، آن شب سالی خسته و کوفته به خانه می رسد . خودش را تالاپی روی صندلی راحتی می اندازد و روزنامه را باز می کند تا به اسامی برندگان بخت آزمایی نگاهی بیاندازد. به محض این که بلیط بخت آزمایی را از داخل کیفش بیرون می اورد، متوجه می شود که بلیطش برنده شده و جایزه یک میلیون دلاری از آن او شده است!
به نظرتان سالی چه می کند؟ یادتان باشد که او خیلی خسته است. من و شما خوب می دانیم که سالی مثل فنر از جا می پرد، جیغ می کشد، دست هایش را در هوا تکان می دهد و به این طرف و آن طرف جست و خیز می کند. هر کس نداند خیال می کند او مربی کلاس ورزش است!
طبیعتا به طرف تلفن می دود تا دوستان و اقوامش را از این خوش اقبالی باخبر کند. او سرشار از انرژی است و همه شب را بیدار می ماند تا جشن بگیرد و برای پولش نقشه بکشد!
اما یک لحظه صبر کنید! ده ثانیه پیش ، این زن از فرط خستگی از حال رفته بود. حالا انرژی و نشاط دختری پانزده ساله را دارد که در رشته ژیمناستیک قهرمان المپیک شده است! در آن ده ثانیه چه اتفاقی افتاد که باعث شد او از این رو به آن رو شود؟ آمپول تقویتی تزریق کرد یا کسی یک سطل آب یخ به صورتش پاشید؟
خیر ، تحول او کاملا ذهنی و روانی است!
حالا نمی خواهم منکر این شوم که سالی چه احساسی داشت. او واقعا خسته بود، اما خستگی اش بیشتر جنبه روانی داشت تا جسمی. پس، وقتی سالی می گفت که خسته است، آیا حقیقت را بیان کرده بود؟ این موضوع ربطی به حقیقت ندارد، بلکه به این مربوط می شود که سالی به انتخاب خود بر چه چیزی تمرکز کرده بود. او می توانست بر احساس خستگی تمرکز کند. این یکی از انتخاب های او بود . از سوی دیگر ، می توانست بر مواهب و نعمت های بی شماری متمرکز شود که در زندگی به او عطا شده است و به این ترتیب احساس خوشبختی و نشاط را در خود زنده کند.
احساس ما به خودمان بستگی دارد. اگر به خودمان بگوییم که خسته ایم، احساس خستگی می کنیم و اگر بگوییم که سرحال و خوش هستیم، احساس انرژی و نشاط به ما دست می دهد. همان طور که در درس دوم گفته شد ما به همان چیزی تبدیل می شویم که درباره اش فکر می کنیم.

[abdolhossein]

پر شور و نشاط پاسخ دهید.
در طول ماه آینده، این تمرین را انجام دهید. وقتی کسی ازتان پرسید: "حالتان چطور است؟" ،خواه آن فرد یکی از همکارانتان باشد خواه صندوقدار فروشگاه ، با انرژی و نشاط پاسخ دهید: عالی یا معرکه! در حالی آن را بیان کنید که چشمانتان برق می‏زند و لبخند به لب دارید. مهم نیست که در آن لحظه کاملا سرخوش و سرحال هستید یا نه؟ فقط خودتان را به آن حال بزنید. یعنی اگر می خواهید از روحیه ای مثبت برخوردار شوید، نقش کسی را بازی کنید که از آن حال و هوا برخوردار است و طولی نمی‏کشد که درخواهید یافت که واقعا مثبت تر شده اید!
اگر در ابتدای امر کمی از گفتن این کلمات معذب شدید ، نگران نباشید . آن قدر به آن ادامه دهید تا عادتتان شود . خیلی زود متوجه خواهید شد که احساس بهتری در شما ایجاد شده است... همه می خواهند کنارتان باشند... و این پاسخ های مثبت چقدر به نفعتان تمام شده است.
راستی ، حالتان چطور است؟
می توانم پاسختان را بشنوم که می گویید: "معرکه!"

[abdolhossein]

درس هشتم
از گله و شکایت دست بردارید
وقتی کسی نزد شما از مشکلاتش نک و نال و گله و شکایت می کند چه حالی پیدا می کنید؟ حالتان گرفته می شود ، این طور نیست؟ در حقیقت هیچ کس دوست ندارد کنار شخصی که مدام می نالد و از زمین و زمان شکایت می کند ، به سر ببرد- مگر این که خودش هم این کاره باشد!
بدیهی است که همه ما گاه به گاه از چیزی شاکی می شویم . اما سوال مهم این است که چقدر اهل شکایت هستید؟ اگر نمی دانید زاید اهل شکایت هستید یا نه ، فقط کافی است که از دوستان، نزدیکان یا همکارانتان بپرسید. آن ها به شما خواهند گفت.
البته منظورم از "شکایت" مواقعی نیست که مشکلاتتان را مطرح می کنید تا راه حل و چاره ای برای کارتان بیابید. این کار سازنده و در خور ستایش است. همچنین به موافعی اشاره نمی کنم که تجارب و ناکامی های گذشته زندگی تان را با دوستان وآشنایاتان در میان می گذارید تا آن ها را از پیشرفت های کنونی زندگی تان آگاه سازید. آخر بخشی از آدمیت ،تبادل تجارب و یاری رساندن به یکدیگر است.

[abdolhossein]

هیچ کس دوست نداد آه و ناله شما را بشنود
شاید با یکی دو مثال بهتر متوجه شوید که منظور از گله و شکایاتی که آثاری منفی و مخرب بر جای می گذارند، چیست؟ یکی از شایع ترین شکایات شکایاتی است که از بیماری می شود . مواردی مثل ،"کمردرد دارد مرا می کشد" یا " سردرد امانم را بریده است" از این نوع هستند. بدتر این که بعضی ها به طور مشروح به ذکر جزییات ناخوشایند بیماری ویژه خویش می پردازند. (مثل، یک ماده سبز رنگ از ناحیه .. بدنم تراوش کرد) خودمانیم، وقتی یکی از همکارانتان بگوید که حالت تهوع دارد چه حالی به شما دست می دهد؟
بیایید واقع بین باشیم . اگر دلتان درد می کند ، چه کاری از دست من بر می آید ؟ من که پزشک نیستم! اگر دچار این بیماری شده اید ، خوب، به پزشک مراجعه کنید! مهم تر این که چرا این را به من می گویید؟ شاید به ترحم و دلسوزی نیاز دارید، اما این کار فقط باعث می شود که حال من گرفته شود و درد خودتان تشدید شود. صحبت از درد و رنج فقط باعث تشدید آن در شما می شود و دیگران را از شما گریزان می کند.
معمولا وقتی شکایت از بیماری پیش کشیده می شود، شنونده هم نمی خواهد از قافله عقب بماند و دو طرف با هم کورس می گذارند. به عنوان مثال ، کافی است به دوستتان بگویید از بیماری آنفولانزا رنج می برید. او مجال نمی دهد تا حرفتان تمام شود، به میان صحبت شما می پرد و می گوید: " ای بابا ، مال تو که چیزی نیست، وقتی من به آنفولانزا مبتلا شده بودم، چهل و دو درجه تب کردم و من را به بیمارستان بردند. داشتم می مردم!" یا به کسی بگویید که کمر یا پایتان درد می کند، و نگاهی به ثانیه شمار بیندازید و ببینید چند ثانیه طول می کشد تا او از درد کمر یا پایش برایتان سخنرانی کند. آدم های نالان عاشق این بازی هستند . درد آن ها همیشه بیشتر از شماست.

[abdolhossein]

نگذارید باران زندگی را به کامتان تلخ کند
یکی دیگر از شکایت های مرسوم، شکایت از وضع هواست . به محض این که باران می بارد مردم می گویند: " عجب روز افتضاحی و دلگیری است!" چرا باید رحمت الهی را مصیبت شمرد ؟ هر گاه کسی از باران نزد من گله کند، می گویم: "درست است که همه جا خیس شده است اما روز باشکوهی است!" اگر باران را با مصیبت پیوند دهید خودتان را به طرز منفی برنامه ریزی میکنید. به علاوه ، ناله و شکایت از وضع هوا هیچ چیز را عوض نمی کند.ناراحت شدن از مواردی که هیچ تسلطی رویشان ندارید- و تاثیر مهمی بر زندگی تان نمی گذارند- اصلا منطقی نیست.
دست آخر، بعضی ها از مسایل جزیی و پیش پا افتاده گله دارند و خودشان را چنین آزار می دهند: "پیشخدمت پنج دقیقه مرا معطل کرد تا بیاید سفارش بگیرد" یا "پنجره دفتر جان بزرگ تر از دفتر من است." در زندگی مسایل مهم تری است که باید به آن بپردازیم. پس، نباید بگذاریم این مسایل جزیی ذهنمان را مشغول کند. همچنین وقتی از موضوعات پیش پا افتاده گله می کنید، روحیه خودتان را نشان می دهید؛ و اگر من کارفرما یا یکی از اعضای گروهتان باشم ، به این فکر می افتم که وقتی مشکلی جدی پیش آید چگونه می خواهید با آن روبه رو شوید!

[abdolhossein]

او برای این که گله کند دلیل موجهی داشت
چند سال پیش در دفتر کارم نشسته بودم و درباره مشکلات کاری ام فکر می کردم. راستش کارها به آن سرعت که انتظار داشتم پیش نمی رفت و اعتراف می کنم که کمی از این بابت شاکی بودم.
در همین وقت ، پدرو وارد دفترم شد. پدرو که در دهه بیست عمر خود به سر می برد حدود شش سال پیش از هندوراس وارد کشور ما شده بود. اگر قرار باشد از فردی مثال بزنم که دارای نگرشی مثبت است، پدرو یکی از مثبت ترین افرادی است که تا به حال دیده ام. همیشه لبخند بر لب دارد و سرحال است!
اما آن روز وقتی از پدرو دباره تند باد میچ و آثاری که بر سرزمینش برجا گذاشته سوال کردم،ناگهان لبخند از لبانش محو شد. او از خرابی های به جا مانده از تند باد برایم تعریف کرد.این تندباد هزاران نفر را کشته و بیش از یک میلیون نفر را بی خانمان کرده بود.
پدرو گفت که از پدر، مادر و برادرش که ساکن هندوراس بودند، هیچ خبری ندارد و نمی داند که آیا زنده اند یا مرده. نمی توانست به هیچ طریقی با آن ها تماس برقرار کند. همه خطوط تلفن در آن منطقه قطع شده بود.اومی گفت که هر روز در فکر خانواده اش است.
می توانید تصور کنید که اگر کسی از زنده بودن خانواده اش بی خبر باشد، چه حالی پیدا می کند؟
بعد، پدرو به من گفت که برای کمک به مردم هندوراس چه ها کرده است. او با فعالیت در سازمان های مربوط ، برای آن ها پول، پوشاک و سایر ملزومات جمع آوری می کرد. به جای این که دست روی دست بگذارد و ماتم بگیرد، هر کاری از دستش بر می آمد برای آسایش مردم کشورش انجام می داد.
پس از این که با پدرو صحبت کردم، تازه متوجه شدم که مشکلات من چقدر جزیی و پیش پا افتاده است... ومن چقدر خوشبختم! همان لحظه از ناشکری دست برداشتم و بقیه روز را با انرژی تازه و نگرشی مثبت تر از سر گرفتم.
راستی، چند هفته بعد دوباره پدرو را دیدم.اومثل همیشه خوشخال وخندان بود.خوشبختانه اعضای خانواده اش از مهلکه جان به در برده بودند. اما متاسفانه همه دار و ندارشان را در طوفان از دست داده بودند و موقتا در پناهگاه زندگی می کردند. آب تصفیه شده به سختی یافت می شد.بیماری شایع شده بود. من حتی نمی توانم تصور کنم آدمی که همه دارایی اش را از دست داده است و مجبور است تحت چنان شرایط سختی از صفر شروع کند ، چه حالی داد! شما چطور؟
بدون شک، پدرو برای این که از بخت بد خانواده اش گله و شکایت کند دلیل موجهی داشت.اما این کار را نکرد. او می دانست که این کار فقط وقت و انرژی اش را هدر می دهد.
پدرو، از این که به همه ما گوشزد کردی که ناله و شکایت هیچ گره ای از زندگی مان باز نمی کند از تو متشکریم!

[abdolhossein]

بلند نظر باشیم
درس ارزشمند دیگری که از پدرو می توانیم یاد بیگریم این است که بلند نظر باشیم. طی سال ها تجربه دریافته ام که افراد شاکی وناراضی، دید درست و متناسبی نسبت به مسایل و محیط ندارند .
انسان های خوش بین ، کسانی که نگرشی مثبت و عالی دارند ، مسایل مهم زندگی را مد نظر دارند. به کسانی که می شناسید فکر کنید. آیا دوستی دارید که بابت پنچر شدن لاستیک اتوموبیلش مثل مار به خودش بپیچد؟ یا شاید کسانی را بشناسید که چون در یک ضیافت برای شان در صد مجلس جا تدارک ندیده بودند با اقوام نزدیک خود قطع رابطه کردند! بدیهی است که این جماعت تنگ نظر دید درست و متناسبی نسبت به ارزش ها و مسایل مهم زندگی ندارند!
من معتقدم که همه ما می توانیم از ادی ریکنبکر که بیست و یک روزدر یک قایق نجات روی اقیانوس آرام سرگردان بود ، درس بزرگی بگیریم. ریکنبکرپس از نجات از این مهلکه گفت: "اگر خوراک و آب آشامیدنی کافی برای زنده ماندن در اختیار داشته باشید، به هیچ وجه نباید از هیچ چیز گله کنید."
اجازه دهید برخی از مواردی را که شکر گذارشان هستم با شما در میان گذارم:
1- از سلامتی برخوردارم.
2- همسرم دولورس تندرست و سلامت است.
3- خانه ای برای زندگی داریم.
4- غذا و آب آشامیدنی به وفور در دسترسمان است.
5- عاشق کارم هستم.
6- می توانم به جاهای مختلف سفرکنم و با مردم خوبش آشنا شوم.
7- دوستان صمیمی و یکرنگی دارم.
8- به خدا ایمان دارم و از او در کارهایم کمک می گیرم.
این ها فقط بخشی از مواهب زندگی من است. اما خودمانیم، با داشتن تمام این نعمات بزرگ ، بعضی وقت ها ناسپاس می شوم! ولی یاد گرفته ام که زود به خودم بیایم و قدر نعمت هایی را که به من عطا شده است، بدانم... این کار باعث می شود که نگرشم مثبت شود و وارد مسیر درست شوم.
خوب، به تازگی چه چیزی باعث شده که ناله و شکوه سر دهید؟ آیا موضوعی حیاتی است و پای مرگ و زندگی در میان است؟ بار دیگر که وسوسه شدید از مشکلاتتان شکایت کنید، قلم وکاغذی بردارید و تمام نعماتی را که باید شکرگذارشان باشید، در آن یادداشت کنید!
از من بشنوید ، این کار باعث می شود که غم و غصه از یادتان برود!

[abdolhossein]

خوش مشرب وشیرین سخن باشید
نمی گویم که دست روی دست بگذارید ومشکلات زندگی تان را انکار کنید . اما بهتر است به جای ناله و زاری، توجه و انرژی تان را بر پیدا کردن راه حل و کم اثر کردن مشکلاتتان معطوف کنید. به عنوان مثال ، فرض کنید که اخیرا احساس ضعف و خستگی می کنید . به جای این که نزد این و آن شکایت کنید که چقدر خسته اید، همت کنید تا مرتب به ورزش بروید یا شب ها زودتر بخوابید.
بیایید مطلبی را که گفته شد با هم مرور کنیم: "گله و شکایت به سه طریق به شما ضرر می رساند. اول، هیچ کس دوست ندارد خبرهای ناخوشایند بیماری ومشکلاتتان را بشنود .دوم، ناله و شکایت باعث می شود که درد و رنج شما بیشتر شود.پس چرا مدام خاطرات ناخوشایند ومنفی خود را در ذهنتان تکرار می کنید ؟ سوم، گله وشکایت نه تنها دردی را دوا نمی کند بلکه شما را از فعالیت های سازنده برای اصلاح مشکلاتتان باز می دارد."
می گویند نود درصد مردم حتی ککشان هم نمی گزد که شما مشکل دارید... وده درصد بقیه هم از مشکلات شما خوشحال می شوند! از شوخی که بگذریم، همه ما می توانیم از میزان گله و شکایت خود بکاهیم.از این به بعد ، بیایید با سخنان شیرین و نشاط آور به خودمان ودیگران خدمت کنیم.
همه از همنشینی با آدم هایی که زیاد نمی نالند و به اصطلاح خوش مشرب هستند، لذت می برند . پس ، به این گروه بپیوندید تا مردمی که در کوچه و خیابان شما را می بینند راهشان را کج نکنند!

[abdolhossein]

لطفا برای مطالعه بخش سوم به آدرس
http://forum.unc-co.ir/showthread.php?tid=12579
مراجعه نمایید.