06-05-2013, 12:50 AM
آرامش مبحصی نسبی است و هر انسان در شرایط عادی دارای آرامش کامل و معقول است طبیعت انسان رسیدن و رشد خود به خود به سوی پیشرفت و تعالی است .حالا این سوال پیش می آید که اگر اینگونه هست چرا در عمل برای همه صادق نیست .جواب در موانع است که بسته به افراد می تواند متغیر باشد .گام اول در رسیدن به آرامش پیدا کردن این موانع است .باید بفهمیم چه مسائلی مانع رسیدن ما به آرامش کامل است .با شناسایی آنها نیروی عظیمی در ما آزاد می شود .ما موانع را در یک لیست بر حسب اهمیت یادداشت می کنیم. گام دوم مبارزه با موانع است . .بعضی موانع هست که ما خود را در مبارزه شکست خورده احساس می کنیم و درمان آن قبول کردن آن مانع و عادی بر خورد کردن با آن است با تکرار بی اهمیتی به آن بعد از یک مدت از سره راه برداشته می شود .روش دیگر مشورت با دیگران است . سعی کنیم حد اقل روزی 5 دقیقه سکوت کنیم ذهن هرچقدر خالی تر از افکار باشد توانایی های بیشتری پیدا می کند .سعی کنیم روزی چند دقیقه از وقت خود را به خواندن مطالب خنده دار و جالب اختصاص دهیم لبخند = انرژی . البته این مسئله محدود است و زیاد خندیدن حتی منجر به کم شدن انرژی هم می شود اما مقدار مناسب می تواند انرژی محدودی برای کنترل خود و داشتن آرامشی نسبی به ما هدیه دهد . دفترچه ای داشته باشیم و تمام نکات زندگی خود را در آن یادداشت کنیم اینگونه مطالب موجود در ذهن ما بر روی کاغذ هموار می شود و اینکه این مطالب در مکان مطمئنی ثبت شده و قابل رویت است آرامش چشم گیری برای ما به ارمغان می آورد .توجه داشته باشیم که این موانع همیشه در زندگی ما بوده و هست اما به دلیل کم اهمیت شمردن آن و اهمیت دادن به مسائلی که فکر می کنیم مهم تر است آنها را نادیده گرفته ایم و این جمله را فراموش کردیم که شرط انجام موفق هر کاری داشتن آرامشی کامل است .