01-01-2013, 12:38 PM
اين راهکار تلاشي است براي بازگشايي راه نو در توسعه و پيشرفت ايران و خروج از بحران و نابسامانی های اقتصادی کشور که توسط دکتر محسن رضایی ارائه شده.
دکتر رضايي می گوید: موضوع پيشرفت ايران در 100 سال گذشته، يعني از زمان اميركبير و پس از آن مشروطه، ملي شدن صنعت نفت، حادثه 15 خرداد، 22 بهمن و در 20 سال اخير مورد توجه روشنفكران، عالمان ديني، دانشگاهيان و عموم ملت ايران بوده است و سوال اساسي در اين ميان اين است كه براي پيشرفت چه بايد كرد؟ يعني چه كنيم تا بر مشكلات معيشتي و موانع پيشرفت ملي غلبه كنيم؟ چه کنیم؟
دکتر رضایی : روشنفكران، كارشناس، عالمان و دولتمردان، همواره راهكارهاي متعددي براي اين سوال داشته‌اند كه هر يك دستاوردهايي براي نظام داشته اند اما همواره با اين مشكل مواجه بوده‌ايم كه فاصله بين نسل‌ها با دستاوردهايشان از زندگي بسيار زياد است. انتظارات مردم از زندگي روز به روز زيادتر و قدرت خريدشان كمتر مي‌شود و يك احساس نارضايتي دايمي در ما وجود داشته و دارد كه عمدتاً مربوط به مسايل اقتصادي و اجتماعي است.
دکتر رضايي معتقد است: در دو دهه اخير يك نگراني نسبت به آينده بوجود آمده است. نوسانات نرخ ارز و گراني‌هاي آغاز شده از بهمن‌ماه كه احتمالاً ادامه پيدا خواهد كرد نيز بر اين نگراني از آينده دامن مي‌زند و سوال اين است كه ملت ايران كه توانسته است از موانع بزرگي مانند سلطه استبداد و جنگ و اشغال عبور كند، چطور نمي‌تواند از مانع اقتصادي بگذرد؟ ايران در مقابل موانع اقتصادي انواع پرش‌ها را امتحان كرده اما هنوز پرش بلند اقتصادي لازم را نداشته است
منظور از اين پرش بلند اقتصادي، مسيري است كه توسعه شتابان در آن نهفته باشد و فدراليسم اقتصادي، همين پرش بلند است. توسعه شتابان كشورهايي مانند چين، كره، آسياي جنوبي و تركيه به اين صورت بود، راهي را كه غرب براي رسيدن به اقتصاد پيشرفته در طول 200 سال طي كرد، در عرض 50 سال طي كرده‌اند و سوال اين است كه ما چگونه مي‌توانيم اين جهش بلند را انجام دهيم؟
اجرايي شدن اين موضوع نيازمند يك فكر و ايده نو ست كه تنها اقتصادي نيست، يعني اگرچه اصل آن اقتصاد است، اما اين توسعه شتابان محصول تحول در مديريت، ديپلماسي، فرهنگ و برنامه‌ريزي اقتصادي است. اگر ما اين چهار عامل را با هم داشته باشيم، توسعه شتابان صورت مي‌گيرد. البته اين موضوع در حد يك توصيف است و توصيف به تنهايي نمي‌تواند راهكار باشد، بلكه اين ايده‌ها و نگرش‌ها بايد در قالب عملياتي تعبيه شوند، يعني راهكاري ارايه دهيم كه در آن تغيير در مديريت، برنامه‌ريزي اقتصادي، ديپلماسي و تغيير در فرهنگ كشور نهفته باشد. فدراليسم اقتصادي راهكاري است كه اين چهار ويژگي در آن تبلور پيدا مي‌كنند كه اساس توسعه شتابانند.
فدراليسم اقتصادي به اين صورت است كه اگرچه دولت متمركزي در ايران وجود دارد، اما در برخي از ابعاد مسووليت‌ها و اختيارات در زمينه اقتصاد و تجارت (اعم از صنعت، كشاورزي و همه اموري كه به اقتصاد مربوط است) در شهرستان‌ها و استان‌ها و روستاها به مردم داده مي‌شود. اقتصاد در اين طرح از سياست جدا مي‌شود، يعني به دست كارشناسان و مردم مي‌افتد كه مجلس در راس تصميم گيري‌هاي آن‌هاست و به اين ترتيب يك چارچوب باثبات شكل مي‌گيرد و متناسب با اقليم و مزيت‌هاي هر استان، برنامه‌ريزي‌هاي اقتصادي صورت مي‌گيرد و يك هم‌افزايي ملي در اقتصاد شكل مي‌گيرد.
نظر شما در مورد خروج از بحران اقتصادی فعلی ما، یا بهتر شدن وضع اقتصادی مردم چیست؟
دکتر رضايي می گوید: موضوع پيشرفت ايران در 100 سال گذشته، يعني از زمان اميركبير و پس از آن مشروطه، ملي شدن صنعت نفت، حادثه 15 خرداد، 22 بهمن و در 20 سال اخير مورد توجه روشنفكران، عالمان ديني، دانشگاهيان و عموم ملت ايران بوده است و سوال اساسي در اين ميان اين است كه براي پيشرفت چه بايد كرد؟ يعني چه كنيم تا بر مشكلات معيشتي و موانع پيشرفت ملي غلبه كنيم؟ چه کنیم؟
دکتر رضایی : روشنفكران، كارشناس، عالمان و دولتمردان، همواره راهكارهاي متعددي براي اين سوال داشته‌اند كه هر يك دستاوردهايي براي نظام داشته اند اما همواره با اين مشكل مواجه بوده‌ايم كه فاصله بين نسل‌ها با دستاوردهايشان از زندگي بسيار زياد است. انتظارات مردم از زندگي روز به روز زيادتر و قدرت خريدشان كمتر مي‌شود و يك احساس نارضايتي دايمي در ما وجود داشته و دارد كه عمدتاً مربوط به مسايل اقتصادي و اجتماعي است.
دکتر رضايي معتقد است: در دو دهه اخير يك نگراني نسبت به آينده بوجود آمده است. نوسانات نرخ ارز و گراني‌هاي آغاز شده از بهمن‌ماه كه احتمالاً ادامه پيدا خواهد كرد نيز بر اين نگراني از آينده دامن مي‌زند و سوال اين است كه ملت ايران كه توانسته است از موانع بزرگي مانند سلطه استبداد و جنگ و اشغال عبور كند، چطور نمي‌تواند از مانع اقتصادي بگذرد؟ ايران در مقابل موانع اقتصادي انواع پرش‌ها را امتحان كرده اما هنوز پرش بلند اقتصادي لازم را نداشته است
منظور از اين پرش بلند اقتصادي، مسيري است كه توسعه شتابان در آن نهفته باشد و فدراليسم اقتصادي، همين پرش بلند است. توسعه شتابان كشورهايي مانند چين، كره، آسياي جنوبي و تركيه به اين صورت بود، راهي را كه غرب براي رسيدن به اقتصاد پيشرفته در طول 200 سال طي كرد، در عرض 50 سال طي كرده‌اند و سوال اين است كه ما چگونه مي‌توانيم اين جهش بلند را انجام دهيم؟
اجرايي شدن اين موضوع نيازمند يك فكر و ايده نو ست كه تنها اقتصادي نيست، يعني اگرچه اصل آن اقتصاد است، اما اين توسعه شتابان محصول تحول در مديريت، ديپلماسي، فرهنگ و برنامه‌ريزي اقتصادي است. اگر ما اين چهار عامل را با هم داشته باشيم، توسعه شتابان صورت مي‌گيرد. البته اين موضوع در حد يك توصيف است و توصيف به تنهايي نمي‌تواند راهكار باشد، بلكه اين ايده‌ها و نگرش‌ها بايد در قالب عملياتي تعبيه شوند، يعني راهكاري ارايه دهيم كه در آن تغيير در مديريت، برنامه‌ريزي اقتصادي، ديپلماسي و تغيير در فرهنگ كشور نهفته باشد. فدراليسم اقتصادي راهكاري است كه اين چهار ويژگي در آن تبلور پيدا مي‌كنند كه اساس توسعه شتابانند.
فدراليسم اقتصادي به اين صورت است كه اگرچه دولت متمركزي در ايران وجود دارد، اما در برخي از ابعاد مسووليت‌ها و اختيارات در زمينه اقتصاد و تجارت (اعم از صنعت، كشاورزي و همه اموري كه به اقتصاد مربوط است) در شهرستان‌ها و استان‌ها و روستاها به مردم داده مي‌شود. اقتصاد در اين طرح از سياست جدا مي‌شود، يعني به دست كارشناسان و مردم مي‌افتد كه مجلس در راس تصميم گيري‌هاي آن‌هاست و به اين ترتيب يك چارچوب باثبات شكل مي‌گيرد و متناسب با اقليم و مزيت‌هاي هر استان، برنامه‌ريزي‌هاي اقتصادي صورت مي‌گيرد و يك هم‌افزايي ملي در اقتصاد شكل مي‌گيرد.
نظر شما در مورد خروج از بحران اقتصادی فعلی ما، یا بهتر شدن وضع اقتصادی مردم چیست؟