11-13-2012, 11:43 AM
زندگی زیبا با خود اشتغالی
جستجو و یافتن شغل از دیرباز یکی از مهم ترین موضوعات و مراحل زندگی هر انسانی بوده است. مسئله اشتغال برای جوانان در چین تا پیش از اجرای سیاست های اصلاحات و درهای باز در سال 1978 میلادی به صورت برنامه ریزی و به کار گماری از سوی دولت بود. به دنبال توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور و اجرای سیاست اصلاحات و درهای باز، اشتغال مردم چین به تدریج به خود اشتغالی تبدیل می شود. امروزه دانشجویان فارغ التحصیل شده می توانند با توجه به علاقه و استعداد خود، شغلی را که مورد پسند خودشان است انتخاب کنند و به آرزوهای خود جامه عمل بپوشانند.
خانم فن فان بازنشسته دانشگاه ائتلاف پکن در بیست سال گذشته به کار اشتغال دانشجویان پرداخته و همراه با نسل های مختلف دانشجویان روندهای گوناگون اشتغال آنان را طی کرده است. او می گوید: تا پیش از سال های نود قرن گذشته، همه دانشجویان تحت هدایت و دستورات دولتی جایگاه های شغلی را اشغال می کردند. با این که در این روش دانشجویان با فشار یافتن شغل مواجه نبودند، اما در این نظام اشتغال، دانشجویان از حق انتخاب شغل محروم بودند. خانم فن می گوید: (نوار)
«اشتغال تحت هدایت دولت برای دانشجویان به ویژه آنها که در سال های هفتاد و هشتاد قرن گذشته فارغ التحصیل می شدند، به این معنی بود که بی هیچ شرطی به جاهای مورد نیاز اعزام می شدند. در این میان به استعدادهای فردی توجه و اهمیتی داده نمی شد. در آن زمان «خود» انسان اهمیتی نداشت.»
در پایان سال های نود قرن گذشته، به دنبال بروز تغییرات عظیم اقتصادی و اجتماعی کشور روش های اشتغال دانشجویان هم تغییرات زیادی پیدا کرد. آنها به انتخاب کردن و یافتن شغل های خود با توجه به نیاز اقتصاد بازاری شروع کردند تا با اندیشه و ابتکار خود آینده زندگی شان را برنامه ریزی کنند. خانم لیو لی 34 ساله یکی از نخستین گروه دانشجویان چین است که از سیاست خوداشتغالی بهره مند شد و اکنون در یک شرکت سهامی شهر یان تایی از استان شان دون واقع در شرق چین کار می کند. خانم لیو لی که در سال 1998 از انستیتوی دارایی و اقتصاد استان شان شی فارغ التحصیل شد، ابتدا نسبت به سیاست خوداشتغالی خاطری آشفته و نگرانی زیادی داشت.
او می گوید: (نوار)
«اول کمی مبهوت بودم. قبلا زیاد به آینده خودم فکر نمی کردم. چون در آن زمان دولت شغل آینده ما را برنامه ریزی و تعیین می کرد. وضعیت به یکباره عوض شده بود، اما ذهنیت و دیدگاه من هنوز مثل گذشته باقی مانده بود. وقتی فارغ التحصیل شدم، خیلی نگران شدم و به خاطر دارم که برنامه ای برای آینده نداشتم.
برای لیو لی حدود بیست ساله در آن زمان، زندگی امتحان دشواری بر سر راهش گذاشته بود. او هیچ تجربه ای درباره یافتن شغل نداشت و دانشگاه هم آموزش و مهارت خاصی در این زمینه به دانشجویان نداده بود. او حتی نمی توانست یک درخواست کار با شرح سوابق و تحصیلات بنویسد. او می گوید:
«واقعیت را باید پذیرفت. به تدریج شروع کردم خودم را عوض کنم. خودم را دلداری دادم که شاید خوداشتغالی و به دنبال شغل بودن فرصت خوبی است تا ارزش زندگی را بیشتر بدانم. آن موقع جوان بودم و فکر کردم نباید بترسم. تصمیم گرفتم به یک شهر دیگر بروم و سعی کنم کار مورد پسندم را پیدا کنم».
لیو لی جوان زادگاهش را در استان شان شی ترک کرد و به شهرهای ساحلی واقع در شرق چین رفت. او فکر می کرد که در جاهائی که اقتصادشان پیشرفته تر است، فرصت های بیشتری هم وجود دارد. به کمک همکلاسی هایش در شهرهای بزرگ مانند پکن و شانگهای، یک شرح سوابق و تحصیلات کامل و خوب نوشت و عازم استان شان دون واقع در ساحل شرقی چین شد.
فرصت همیشه در انتظار کسی است که کاملا آماده باشد. لیو لی با توانایی و دانش خود در زمینه اقتصادی و مالی در یک شرکت سهامی شغلی پیدا کرد. او پس از ده سال تلاش یکی از کارمندان ارشد شرکت محل کارش شده است. لیو لی درباره سرگذشتش می گوید: خوداشتغالی طرز فکر انسان را گسترش می دهد و اگر انسان عزم راسخ داشته باشد، می تواند به آرزوها و رویاهایش جامه عمل بپوشاند.
لیو لی از نخستین گروه دانشجویان چین بود که از فرصت اجرای سیاست خوداشتغالی برخوردار شد. اکنون این سیاست به مدت بیش از ده سال است که در چین اجرا می شود. حال ببینیم وضعیت اشتغال دانشجویان چینی چه تغییراتی کرده است؟ خانم فن فان در این باره می گوید:
«امروزه بیشتر دانشجویان متولد بعد از سال های هشتاد قرن بیستم کم کم از تحصیلات دانشگاهی فارغ می شوند. در بین این دانشجویان میل به ارایه توانایی های خود و انتخاب شخصی شغل، در مقایسه با میل به اشتغال با کمک و هدایت دولت، بیشتر است و ارجحیت دارد.
در حال حاضر جهان با تاثیرات منفی بحران مالی دست به گریبان است. جوانان نیز با فشارهای بیشتری درباره یافتن شغل مواجه هستند. فرصت های شغلی به شدت کاهش یافته و بیشتر جوانان برای رسیدن به اهداف زندگی شان به دنبال شغل های مورد علاقه خود هستند. آنها به دنبال کارهای ثابت نیستند و خواهان تلاش آزادانه تر و بیشتر برای رسیدن به سودهای بیشتر هستند.
لی یون یون متولد سال 1983 کارمند «دانشکده بین المللی تعلیم و تربیت وی لن» است. کل مجموعه این شرکت به دست دانشجویان شکل گرفته است. این شرکت یک نهاد تعلیم و تربیتی به تقلید از سازمان ملل است که، دانش آموزان چینی را جمع و برای مبادلات فرهنگی به کشورهای مختلف اعزام می کند تا با دانش آموزان جهان درباره موضوعات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و غیره بحث و مشورت کنند. لی می گوید: بنیانگذار شرکت ما چند دانشجوی ممتاز دانشگاه های عالی چین بودند که قبلا در برنامه «شبه سازمان ملل» در آمریکا شرکت کرده بودند. آنها فکر کردند که این روش تعلیم و تربیت در چین دورنمای درخشانی خواهد داشت. بنا بر این پس از برگشتن به وطن به ایجاد یک شرکت آموزش و پرورش بین المللی پرداختند. لی یون یون گفت:
«در دو سال اول ما در کارهای تاسیس شرکت، با مشکلات زیادی مواجه بودیم. قبل از هر چیز باید نشان می دادیم که حلیه ای در کارمان نیست. ما باید می توانستیم اعتماد والدین را به این نکته جلب کنیم که یک عده دانشجو می توانند بچه هایشان را آموزش بدهند.
برای این که مردم با نظام «شبه سازمان ملل» آشنا بشوند، لی یون یون همراه با همکارانش به جاهای مختلف چین سفر کردند و ارزش و اهمیت این نظام را برای آنها توضیح دادند. فعالیت آنها مورد حمایت سفارت خانه های کشورهای خارجی در چین قرار گرفت. در نهایت در سال گذشته با موفقیت دانش آموزان چینی را به آمریکا فرستادند و در برنامه های «شبه سازمان ملل» در دانشگاه یِیل این کشور شرکت کردند. امسال دانش آموزان بیشتری برای شرکت در برنامه آنها ثبت نام کرده اند و بهار فعالیتِ لی یون یون و کار او فرا رسیده است.
لی یون یون می گوید: قبل از این شغل یک کار ثابت و پردرآمد داشت. اما او ترجیح می دهد که به رویاها و آرزوهای زندگی خود تحقق ببخشد تا این که به درآمد فراوان دست پیدا کند. او دانش آموزان را دوست دارد و علاقه دارد گروهی از آنان را به عنوان نماینده چین در مبادلات انسانی و فرهنگی تربیت و به جهان معرفی کند. با این که سر او در این روزها بسیار شلوغ است و درآمدش نسبت به گذشته کم شده، اما از زندگی کنونی اش بسیار راضی هست. او اطمینان دارد که با تلاش صادقانه، آینده زیبایی در انتظارش است.
جستجو و یافتن شغل از دیرباز یکی از مهم ترین موضوعات و مراحل زندگی هر انسانی بوده است. مسئله اشتغال برای جوانان در چین تا پیش از اجرای سیاست های اصلاحات و درهای باز در سال 1978 میلادی به صورت برنامه ریزی و به کار گماری از سوی دولت بود. به دنبال توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور و اجرای سیاست اصلاحات و درهای باز، اشتغال مردم چین به تدریج به خود اشتغالی تبدیل می شود. امروزه دانشجویان فارغ التحصیل شده می توانند با توجه به علاقه و استعداد خود، شغلی را که مورد پسند خودشان است انتخاب کنند و به آرزوهای خود جامه عمل بپوشانند.
خانم فن فان بازنشسته دانشگاه ائتلاف پکن در بیست سال گذشته به کار اشتغال دانشجویان پرداخته و همراه با نسل های مختلف دانشجویان روندهای گوناگون اشتغال آنان را طی کرده است. او می گوید: تا پیش از سال های نود قرن گذشته، همه دانشجویان تحت هدایت و دستورات دولتی جایگاه های شغلی را اشغال می کردند. با این که در این روش دانشجویان با فشار یافتن شغل مواجه نبودند، اما در این نظام اشتغال، دانشجویان از حق انتخاب شغل محروم بودند. خانم فن می گوید: (نوار)
«اشتغال تحت هدایت دولت برای دانشجویان به ویژه آنها که در سال های هفتاد و هشتاد قرن گذشته فارغ التحصیل می شدند، به این معنی بود که بی هیچ شرطی به جاهای مورد نیاز اعزام می شدند. در این میان به استعدادهای فردی توجه و اهمیتی داده نمی شد. در آن زمان «خود» انسان اهمیتی نداشت.»
در پایان سال های نود قرن گذشته، به دنبال بروز تغییرات عظیم اقتصادی و اجتماعی کشور روش های اشتغال دانشجویان هم تغییرات زیادی پیدا کرد. آنها به انتخاب کردن و یافتن شغل های خود با توجه به نیاز اقتصاد بازاری شروع کردند تا با اندیشه و ابتکار خود آینده زندگی شان را برنامه ریزی کنند. خانم لیو لی 34 ساله یکی از نخستین گروه دانشجویان چین است که از سیاست خوداشتغالی بهره مند شد و اکنون در یک شرکت سهامی شهر یان تایی از استان شان دون واقع در شرق چین کار می کند. خانم لیو لی که در سال 1998 از انستیتوی دارایی و اقتصاد استان شان شی فارغ التحصیل شد، ابتدا نسبت به سیاست خوداشتغالی خاطری آشفته و نگرانی زیادی داشت.
او می گوید: (نوار)
«اول کمی مبهوت بودم. قبلا زیاد به آینده خودم فکر نمی کردم. چون در آن زمان دولت شغل آینده ما را برنامه ریزی و تعیین می کرد. وضعیت به یکباره عوض شده بود، اما ذهنیت و دیدگاه من هنوز مثل گذشته باقی مانده بود. وقتی فارغ التحصیل شدم، خیلی نگران شدم و به خاطر دارم که برنامه ای برای آینده نداشتم.
برای لیو لی حدود بیست ساله در آن زمان، زندگی امتحان دشواری بر سر راهش گذاشته بود. او هیچ تجربه ای درباره یافتن شغل نداشت و دانشگاه هم آموزش و مهارت خاصی در این زمینه به دانشجویان نداده بود. او حتی نمی توانست یک درخواست کار با شرح سوابق و تحصیلات بنویسد. او می گوید:
«واقعیت را باید پذیرفت. به تدریج شروع کردم خودم را عوض کنم. خودم را دلداری دادم که شاید خوداشتغالی و به دنبال شغل بودن فرصت خوبی است تا ارزش زندگی را بیشتر بدانم. آن موقع جوان بودم و فکر کردم نباید بترسم. تصمیم گرفتم به یک شهر دیگر بروم و سعی کنم کار مورد پسندم را پیدا کنم».
لیو لی جوان زادگاهش را در استان شان شی ترک کرد و به شهرهای ساحلی واقع در شرق چین رفت. او فکر می کرد که در جاهائی که اقتصادشان پیشرفته تر است، فرصت های بیشتری هم وجود دارد. به کمک همکلاسی هایش در شهرهای بزرگ مانند پکن و شانگهای، یک شرح سوابق و تحصیلات کامل و خوب نوشت و عازم استان شان دون واقع در ساحل شرقی چین شد.
فرصت همیشه در انتظار کسی است که کاملا آماده باشد. لیو لی با توانایی و دانش خود در زمینه اقتصادی و مالی در یک شرکت سهامی شغلی پیدا کرد. او پس از ده سال تلاش یکی از کارمندان ارشد شرکت محل کارش شده است. لیو لی درباره سرگذشتش می گوید: خوداشتغالی طرز فکر انسان را گسترش می دهد و اگر انسان عزم راسخ داشته باشد، می تواند به آرزوها و رویاهایش جامه عمل بپوشاند.
لیو لی از نخستین گروه دانشجویان چین بود که از فرصت اجرای سیاست خوداشتغالی برخوردار شد. اکنون این سیاست به مدت بیش از ده سال است که در چین اجرا می شود. حال ببینیم وضعیت اشتغال دانشجویان چینی چه تغییراتی کرده است؟ خانم فن فان در این باره می گوید:
«امروزه بیشتر دانشجویان متولد بعد از سال های هشتاد قرن بیستم کم کم از تحصیلات دانشگاهی فارغ می شوند. در بین این دانشجویان میل به ارایه توانایی های خود و انتخاب شخصی شغل، در مقایسه با میل به اشتغال با کمک و هدایت دولت، بیشتر است و ارجحیت دارد.
در حال حاضر جهان با تاثیرات منفی بحران مالی دست به گریبان است. جوانان نیز با فشارهای بیشتری درباره یافتن شغل مواجه هستند. فرصت های شغلی به شدت کاهش یافته و بیشتر جوانان برای رسیدن به اهداف زندگی شان به دنبال شغل های مورد علاقه خود هستند. آنها به دنبال کارهای ثابت نیستند و خواهان تلاش آزادانه تر و بیشتر برای رسیدن به سودهای بیشتر هستند.
لی یون یون متولد سال 1983 کارمند «دانشکده بین المللی تعلیم و تربیت وی لن» است. کل مجموعه این شرکت به دست دانشجویان شکل گرفته است. این شرکت یک نهاد تعلیم و تربیتی به تقلید از سازمان ملل است که، دانش آموزان چینی را جمع و برای مبادلات فرهنگی به کشورهای مختلف اعزام می کند تا با دانش آموزان جهان درباره موضوعات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و غیره بحث و مشورت کنند. لی می گوید: بنیانگذار شرکت ما چند دانشجوی ممتاز دانشگاه های عالی چین بودند که قبلا در برنامه «شبه سازمان ملل» در آمریکا شرکت کرده بودند. آنها فکر کردند که این روش تعلیم و تربیت در چین دورنمای درخشانی خواهد داشت. بنا بر این پس از برگشتن به وطن به ایجاد یک شرکت آموزش و پرورش بین المللی پرداختند. لی یون یون گفت:
«در دو سال اول ما در کارهای تاسیس شرکت، با مشکلات زیادی مواجه بودیم. قبل از هر چیز باید نشان می دادیم که حلیه ای در کارمان نیست. ما باید می توانستیم اعتماد والدین را به این نکته جلب کنیم که یک عده دانشجو می توانند بچه هایشان را آموزش بدهند.
برای این که مردم با نظام «شبه سازمان ملل» آشنا بشوند، لی یون یون همراه با همکارانش به جاهای مختلف چین سفر کردند و ارزش و اهمیت این نظام را برای آنها توضیح دادند. فعالیت آنها مورد حمایت سفارت خانه های کشورهای خارجی در چین قرار گرفت. در نهایت در سال گذشته با موفقیت دانش آموزان چینی را به آمریکا فرستادند و در برنامه های «شبه سازمان ملل» در دانشگاه یِیل این کشور شرکت کردند. امسال دانش آموزان بیشتری برای شرکت در برنامه آنها ثبت نام کرده اند و بهار فعالیتِ لی یون یون و کار او فرا رسیده است.
لی یون یون می گوید: قبل از این شغل یک کار ثابت و پردرآمد داشت. اما او ترجیح می دهد که به رویاها و آرزوهای زندگی خود تحقق ببخشد تا این که به درآمد فراوان دست پیدا کند. او دانش آموزان را دوست دارد و علاقه دارد گروهی از آنان را به عنوان نماینده چین در مبادلات انسانی و فرهنگی تربیت و به جهان معرفی کند. با این که سر او در این روزها بسیار شلوغ است و درآمدش نسبت به گذشته کم شده، اما از زندگی کنونی اش بسیار راضی هست. او اطمینان دارد که با تلاش صادقانه، آینده زیبایی در انتظارش است.